Termin płatności faktur, a koszty uzyskania przychodu w 2013 r.

Zgodnie z nowymi przepisami, wprowadzonymi wraz z początkiem 2013 r., niezapłacona w terminie faktura nie będzie mogła stanowić kosztu uzyskania przychodu.
W przypadku, gdy podatnik (nabywca) zaliczy do kosztów uzyskania przychodów kwotę wynikającą z faktury (rachunku) i nie ureguluje jej w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności zobowiązany będzie do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Jeśli ustalony przez strony danej transakcji termin zapłaty będzie dłuższy niż 60 dni, to nabywca powinien dokonać korekty kosztów z upływem 90 dni od terminu zaliczenia danej kwoty do kosztów uzyskania przychodu.

Zobowiązania, które nie zostaną uregulowane w ciągu 90 dni od terminu zaliczenia ich do kosztów uzyskania, w praktyce nie będą więc stanowiły kosztów uzyskania od miesiąca, w którym minął czas na ich opłacenie. W efekcie obowiązek zmniejszenia kosztów powstanie w miesiącu, w którym upłynie 30-dniowy termin płatności dla umów z terminem do 60 dni, a dla umów dłuższych – po upłynięciu 90 dni.

Wspomniany wyżej ust. 5 artykułu 24d ustawy o PIT (art. 15b ustawy o CIT) stanowi, że jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Oznacza to, że w sytuacji, gdy „brakuje” kosztów, które można zmniejszyć, przedsiębiorca ma obowiązek o tę brakującą kwotę powiększyć uzyskane przychody.

Warto zwrócić uwagę, że jest to działanie wymagane przez prawo podatkowe, a konkretnie przez analizowaną ustawę z 16 listopada 2012 r. Ma ono uzasadnienie w postaci konieczności osiągnięcia zamierzonego przez ustawodawcę efektu, tj. ustalenia dochodu do opodatkowania w wysokości różnicy między przychodami a kosztami uzyskania przychodu, wśród których nie będzie „przeterminowanych” faktur.

Z drugiej jednak strony prowadzi ono do nieuzasadnionego zwiększania przychodów przedsiębiorcy. Przychody takie trzeba zakwalifikować jako tzw. pozostałe przychody, ujmowane w kolumnie 8 podatkowej księgi przychodów i rozchodów (w przypadku ksiąg rachunkowych – pozostałe przychody operacyjne).

I w tym miejscu może pojawić się problem, np. konieczności zaprowadzenia ksiąg rachunkowych w związku z przekroczeniem przez osobę fizyczną limitu przychodów równowartości 1 200 000 euro. Do limitu tego należy bowiem wliczyć wszystkie przychody, o których mowa w art. 14 ustawy o PIT. Potwierdza to między innymi dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 15 listopada 2007 r., nr ITPB1/415-168/07/PSZ. Stwierdził on, że podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych niezależnie od tego, czy w poprzednim roku podatkowym prowadzili podatkową księgę przychodów i rozchodów, czy też księgi rachunkowe, w kwestii obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych związani są treścią powołanego uprzednio art. 24a ust. 4 ustawy o PIT, który wyraźnie wskazuje, że do obliczenia wysokości limitu przychodów, którego przekroczenie zobowiązuje do prowadzenia ksiąg rachunkowych, należy stosować definicję przychodów zawartych w art. 14 ustawy o podatku dochodowym.